Na 1993 werd het een beetje stil rond Longshanks.
Jan van der Lugt en Hans van Lint waren
erg druk met Iceparty en Hans begon zich daarnaast
ook steeds meer als singer/songwriter te profileren
en was daar aardig succesvol mee. André
Kamer begon zich steeds meer te concentreren op
het schrijven van meer klassiek georiënteerde
'film'muziek.
Het overlijden van zijn vader (28 januari 1995) zette
hem aan tot het schrijven van een heus Requiem (november
1996-januari 1997).
Maar met regelmaat keerde hij terug naar de symfonische
rock en schreef over de jaren een aantal instrumentale
thema's, waarvan de meesten nog op opname wachten.
Na André's verhuizing van Delft naar Amersfoort
in 1999 leek Longshanks definitief een 1-mans band te
worden.
Naar aanleiding van de trouwplannen van een goede vriendin
uit Delft (Anne Leupen) besloot André
een lang gekoesterd idee op te pakken: het schrijven
van een Suite, volgens de klassieke structuur, maar
met een moderne draai er aan. Dat werd de Bridal
Suite, een project waarbij hij voor opeenvolgende
bruiloften van zijn vrienden/vriendinnen steeds een
aan hen opgedragen nummer schreef, dat een dans als
grondslag had en dat een combinatie was tussen klassieke
en moderne muziek.
Achtereenvolgens verschenen:
- Courante (2002)
- Prelude (2004)
- Tango (2004-05)
Daarnaast schreef hij een instrumentaal stuk symfonische
rock (begonnen in het voorjaar van 2002, afgemaakt in
november 2004), getiteld "I Have a Dream",
dat hij opdroeg aan Martin Luther King. Het stuk
werd voornamelijk geïnspireerd door de oorlogen
in Afghanistan en Irak en de opkomende spanningen tussen
moslims en anti-moslims in Nederland.
(lees verder)
